SERTAB INTERNATIONAL

15 Mayıs 2025 Perşembe 23:41

Elli yıl geçmiş ilk Eurovision’un üstünden… İlk Eurovision Şarkı Yarışması 1956 yılında yapılmış; İsviçre’nin Lugano şehrinde yapılan bu yarışmayı, ev sahibi ülkenin şarkıcısı Lys Assia (“Refrain”) kazanmış. O gün bugün, yarışma aralıksız olarak yapılmakta. Her geçen yıl ile birlikte katılanların sayısı da arttı...
1964 yılının birincisi “Non ho L’eta” ( güzeller güzeli Gigliola Cinguetti), 1972 yılının birincisi “Apres Toi” (Yunanlıların uluslararası alanda çok ünlenebilmiş şarkıcıları Vicky Leandros), 1973 yılının birincisi “Tu Te Reconnaitras” (“Bir pantalon bir gömlek”çi kızımız Anne-Marie David) ve 1980 yılının birincisi “What’s Another Year” (pek yakınımız Johnny Logan) ülkemizde çok sevilmiş Eurovision galipleri. Bunlardan Anne-Marie ve Johnn’ye ise tamamen açtık kapılarımızı; geldiler, yediler içtiler, superstar muamelesi görüp döndüler memleketlerine...
Döndüklerinde de “Hay Allah, o neydi ya” demiş olmalılar; çünkü gördükleri muamele, kendi ülkelerinde ancak Madonna ve muadillerine layık görülmekteydi. Dışarda, öyle bir Eurovision kazanıldı diye yer yerinden oynamıyor. Çok az istisnası var bunun da; yalnızca ABBA ve Celine Dion... Eurovision’u birinci bitirip bir baltaya sap olabilmiş bir bunlar var. Dana International’ın da bunların arasına katılabileceği konusunda herkes ümitliydi, yalnız biz dinleyiciler değil plak şirketleri de ümitliydi ama olmadı. Mix, remix ve single’larla donandı kızcağız ama yarışma şarkısı “Diva” dışında başka tantanası olamadı.

DANA INTERNATIONAL
Dana’dan, ’50. yıl özel’ programında yeni bir çıkış bekleyen (bu satırların yazarı dahil) aklıevveller elbette yanıldı. Yarışma öncesi, yeni ‘tip’ ve ‘imaj’ıyla ortalığı yıkıp geçeceği söylenen Dana, sahneye gele gele, bizim ‘şık / rüküş’ köşelerimizde bile alası bulunabilecek bir ‘dekolte’ kıyafetle geldi. Üstelik, pek de evcilleşmiş gibiydi; sunucuların yanında (ki birisi, 1997 yılında İngiltere’yi temsil etmiş ‘The Waves’li Katrina’ydı) pek mahcup, pek utangaç, pek ‘aile kızı’ gibiydi. Orada bulunmaktan neredeyse özür dileyecek bir haldeydi; bağırmadı, çağırmadı, kimseyi huzursuz etmeye yeltenmedi. Galiba böyle olduğu için de, disko müziğinin baş yapıtlarından sayılması gereken şarkısı “Diva” çok az oy alabildi ve ancak 13. olabildi, yani sondan ikinci. Yazık ki ne yazık; zaman, çoğu Eurovision galibinin (mesela “Eres Tu”cu grup Mocedades’in, 1973 yılında, dünya tatlısı bir ‘entelektüel kız’ görünümündeki solisti) üzerinden insafsızca geçip gitmiş ama Dana’ya olan bundan daha fazlasıydı. Sen kalk 1998 yılındaki yarışmaya bir ‘transseksüel’ olarak gitme cesaretini göster, bu kadarla da kalma birinci ol ve çok değil, yedi yıl içinde ‘hanımefendi sanatçı’lığa evril! Eh, kimsenin canı Dana’ya oy vermek istemedi elbette. Sertab’ın durumu da Dana’ya benzer gibiydi; (hep gergindir ya, bu sefer daha daha gergin olan) Sertab, başta Katrina ve diğer sunucu olmak üzere herkesi şöyle bir silkinmek durumunda bıraktı. Bir de, bir “ikinci İngilizce albüm projesi”nden bahsetti ki, Katrina neredeyse “Aman iyi iyi, sen yapadur, biz konuyu kapayalım artık!” demek üzereydi. Bu ikinci İngilizce albüm hikayesi de, herhalde oradakileri etkilemek için bulunmuş bir numaraydı; “No Boundaries” başarısızlığından sonra Sertab’a ikinci bir İngilizce albüm imkanı tanıyacak bir prodüktör ve firma bulabilmenin muhtemelen imkanı yok… Dana ve Sertab’ın izinden giderek bir yarışma kazanmış olan Helena Paparizou ise bir parça şanslıydı; daha bu yılın birincisiydi ve şarkısı yaz boyu dört bir yanda çınlamıştı; öyle olunca da (Abba, Domenico Modugno ve Johnny Logan’ın ardından) dördüncülüğü elde etti. Bu 50. yıl yarışması birkaç yıl sonra yapılsa, Paparizou da, Sertab ve Dana’nın akıbetine uğrayacaktı muhtemelen. “Waterloo” herkesin favorisiydi, sürpriz olmadı, Abba kazandı. ABBA dışındaki isimleri, bu milyonlarca hayranı olan grubun karşısına koyup yarıştırmak, sonu başından belli olan şeylere yol açtı ya, maksat bir ‘televizyon olayı’ olsun işte. Sokaklara çıkmayalım, efendi efendi evimizde oturalım, televizyon seyredelim istiyor büyüklerimiz, biz de öyle yapıyoruz.

BULURSANIZ KAÇIRMAYIN
Anna Vissi’nin “Mono I Agapi / Love Is A Lonely Weekend”i (1982)
Uğur Akdora’nın “Anılar”ı (1975)
(Galip Boransu’lu) Grup Karma’nın “İmkansız”ı (1978)
Nükhet Duru’nun emsalsiz “Anılar”ı (1978)
Lucia’nın “El”i (1982)
Ajda Pekkan’ın “Olsam”ının herhangi bir kaydı (1980)
Paul Gambaccini’nin “Eurovision Companion” kitabı

SAKIN YAKLAŞMAYIN
Çoğu Eurovision şarkısı

KEŞKE OLSA
TRT’nin öncülüğünde hazırlanmış ve (kazanan kazanmayan) bütün Eurovision şarkılarımızı bir araya getiren bir paket

KEŞKE OLMASA
Daha fazla (mesela 51.) Eurovision

NAİM DİLMENER

NAİM DİLMENER'LE GEÇMİŞ ZAMANIN İZİNDE

SERTAB INTERNATIONAL

Diğer Yazılar