UDUN SESİNİ DUYURAN ÜSTAT

20. yüzyılın en büyük udilerinden Yorgo Bacanos; hem de Ortadoğu coğrafyasının.

21 Eylül 1900’de İstanbul Silivri’de doğuyor. Babası lavtacı Haralambos (Lambo) Efendi, kemençe üstadı Aleko Bacanos’un da kardeşi. Dayısı Anastas kemençe, kuzenleri Sotiri ile paraşko kemençe, dedelerinden Leondi Efendi kemençe, Ligori Efendi de kanun çalıyor.

Beş yaşındayken ud çalmaya başlıyor. Önce babasından, ardından Udi Kirkor ve Karnik Garmiyan Efendi'den nota ve usûl, Büyük Sinanyan'dan da piyano dersi alıyor. Babası müzikle hobi gibi ilgilenmesini, büyüyünce doktor ya da avukat olmasını istiyor.

Ancak, Yorgo uda sevdalanıyor ve 12 yaşında Taksim Eptafolos gazinosunda udi olarak sahnede fasıllara katılıyor. Fransız okulu Saint Benoit’da okurken müzik nedeniyle öğrenimini yarıda bırakıyor.

Zamanla Münir Nurettin’in sahnesine kadar terfi ediyor.

1927’de ilk kez radyo yayınına katılıyor ve 50 yıl İstanbul Radyosu’nda ud çalıyor.

Hafız Sadeddin ve Hafız Kemal’le 1928’de Berlin’e, 1930’da Paris’e giderek plaklar dolduruyor.

Konservatuar icra heyetine giriyor ve konserlerde yıldızların arkasında çalıyor.

Ud koleksiyonu da yapıyor.

Bir albümde Bacanos’un ud tekniği şöyle özetleniyor: ‘ Sazından elde ettiği sesler, hem dolgun ve keskin, hem de bastığı perdenin hakkını tam olarak veren temiz ve kusursuz seslerdi. Çok güçlü sağ ve sol el tekniği vardı. Ne kadar süratli çalarsa çalsın bastığı perdenin netliği kaybolmazdı. Sazını sert, keskin ama musiki ahenginden bir şey feda etmeyen mızrap vuruşlarıyla çalardı. Udda mızraplıkla büyük eşik arasını kullanır, mızrabını büyük eşiğe daha çok yakınlaştırarak çok yüksek ses elde ederdi. Nitekim kaç sazla çalarlarsa, udunun sesini toplu icrada daima duyurabilmiştir…’

Sahnedeki solistle büyük uyumuyla bilinen, şarkıyı tek başına da ileri taşıyabilen, temiz taksimleriyle gönüllerde yer etmiş Yorgo Bacanos’un taş plaklardan ve bantlardan temizlenmiş yapıtları, çeşitli albümler aracılığıyla kuşaktan kuşağa devrediliyor…