OĞUZ DURUKAN (BAS GİTAR)

15 Mayıs 1946 doğumlu Oğuz Durukan, konservatuarda eğitim gördükten sonra 19 yaşında Ali Atasagun (solist, gitar), Uğur Dikmen (tuşlular), Asım Ekren’li (davul) kadroyla Ali Atasagun Dörtlüsü adı altında bir araya gelmişti. Klasik rock yapacak grupta bas gitarı çalacaktı.

Elemanlar İngilizce parçalar bestelemekteydi ama, dönemin en büyük yarışması Altın Mikrofon aracılığıyla tanınabilmek için uzun süre folkla meşgul olacaklardı. Aslında, ürettikleri folk da diğerlerininkiyle kıyaslanmayacak kadar sert ve moderndi…

Grubun adını Dört Harami’ye dönüştürmüş Ali Atasagun’un İngiltere’ye gitmesinden sonra, vokal-gitara Koray Oktay’ı, tenor saksofona Çetin Yorulmaz’ı alarak, adlarını da Haramiler yaparak yeni kadroyla yola koyulmuşlardı...

Altın Mikrofon’a her yıl katılmışlardı. Uzun saçları, ilginç kıyafetleriyle yarışmanın dikkat çeken ekiplerinden biri olmanın yanında, teknik açıdan da çok güçlü ve ustaydılar...

Haramiler, Altın Mikrofon’un yüzü suyu hürmetine folkla ilgilenmişti; yüreklerinde yatan aslanın beat müziği olduğu ortadaydı ve yarışmanın devamında soundları daha bir rocka kaymıştı.

1970’de çıktıkları Anadolu turnesi başarılı geçmişti geçmesine ama, çeşitli sorunlar nedeniyle tam birliktelik sağlanamamıştı.

Kısa süre sonra Haramiler, dönemin en teknik beat ekiplerinden biri unvanıyla müzik tarihindeki yerini almıştı…

Oğuz Durukan, bir süre sonra Özdemir Erdoğan Orkestrası’na transfer olmuştu. Bu arada Durul Gence üçüncü orkestrası ‘Durul Gence 7’yi kuruyordu ve Durukan’a teklif götürmüştü. Kabul ettiğinde yıl 1971’di.

Kısa sürede pazara ağırlıklarını koyup Hey dergisinin yılın en iyi orkestrası ödülünü almışlardı.

Yurtdışına çıkma planları yapıyorlardı. 1972 sonlarına doğru Nezih Cihanoğlu (gitar), Oğuz Durukan (bas), Uğur Dikmen (tuşlular), İrfan Sümer (nefesliler), Durul Gence’li (davul) kadro, adını Asia Minor Mission yaparak Edirne dışına çıkmış ve 1974 yılına kadar Avrupa’da dolaşmıştı.

Önce Almanya’ya, ardından İngiltere’ye, bir ay sonra da İskandinavya’ya, Oslo’ya gitmişlerdi. Hiç profesyonel çalışmaya girmeden yedi ay süreyle kapanıp prova yapmışlar, yeni besteler yazmışlardı. Sonra da Norveç ve İsveç’te, çoğu hayır dernekleri yararına düzenlenen konserlere çıkmış, içli-dışlı oldukları sıcak kanlı İskandinav halkına sonunda veda edip İstanbul’a dönmüşlerdi…

O günlerde Dervişan grubu kuruluyordu. Kardaşlar’ın eski kadrosundan, ‘askerden dönmüş’ Hüseyin Sultanoğlu (davul), Uğur Dikmen (tuşlular) ile Oğuz Durukan (bass) bir araya gelmiş ve Ünol Büyükgönenç’in yönetmenliğinde Dervişan sahneye çıkmıştı.

Batı’yı iyi bilen süper bas gitarist Oğuz Durukan ‘Anadolu rock’a uzak isimdi ve ilginç bir deneyim olacaktı Dervişan serüveni. Geçmişte Haramiler bünyesinde Altın Mikrofon yarışmalarına türkü düzenlemeleriyle katılmıştı ama, bu kulvarın adamı değildi. Çok yetenekli müzisyen olmasına karşın yeni çizgiye alışması için zaman gerekmekteydi.

Bu arada, ülkedeki politik ortam hızla iki kutba sürüklenmekteydi. Cem Karaca, sol görüşleriyle sömürüye, bozuk düzene karşı çıkanların başında yürümekteydi ve bu çizginin en çarpıcı örneği 1975’te verilmişti: Tamirci Çırağı.

Dervişan’ın ilk kez ‘klasını’ konuşturduğu, yerli ‘progressive-rock’ın yüz akı olan bu Karaca bestesi çok beğenilmiş ve arka yüzündeki Anadolu rock denemesi Nerdesin?’in de (beste: Aziz Şimşek) yardımıyla 45’lik büyük satışlara ulaşmıştı.

Sol kesim, etkinliklerde sürekli Karaca’yı görmek istemekte, bu talep doğrultusunda Dervişan konserden konsere koşmaktaydı. Ancak, grubun aşırı politize olmasından ve ağırlığın müzikten çok sözlere kaymasından yakınan Oğuz Durukan birkaç ay sonra Dervişan’dan ayrılmıştı; ardından da Uğur Dikmen…

Durukan rock defterini kapayıp tamamen caza yönelmişti artık. 1976’dan ‘80’lerin başına dek İsmet Sıral ve Okay Temiz’le çalışmış, 1982’de Nükhet Ruacan, Can Ayer, Önder Focan ve Deniz Dündar’la bir caz grubu kurup lokallerde, konserlerde çalmıştı.

Fazla göz önünde bulunmadan müzik çalışmalarını sürdüren Durukan 1985’te dağılmış grubunu 2006’da Oğuz Durukan Orkestrası (İmer Demirer-trompet, Önder Focan-gitar, Can Ayer-piyano, Oğuz Durukan-bas, Deniz Dündar-davul) adıyla bir araya getirmişti.

Caz adına çok işler yapacaktı ki, kanser izin vermemişti. Direnmiş, ama olmamıştı…