YUMMA GÖZÜN KÖR GİBİ (FİKRET KIZILOK)

26 Temmuz 2024 Cuma 10:17

Fikret Kızılok 1960’larda ağırlığını iyiden iyiye hissettiren aranjmanların dışında bizden bir şeyler üretmeyi kafaya koyuyor ve sazını kapıp mahalleden arkadaşı Arda Uskan’la Anadolu yollarına düşüyor. Hedefi, bu toprakları anlatan, ‘özgün’ olan Aşık Veysel’in yanına ulaşmak, onunla tanışmak.

Hayranı olduğu Aşık Veysel bir başına düşünmekte, bestelemekte, yazmakta, çalmakta ve söylemekte. Ürettikleri tamamıyla kendinin. Kızılok da, bir gün sadece düşündüklerini, hissettiklerini, kalbindekileri söyleyeceğine ant içiyor.

Kente dönünce Veysel’in izniyle onun Uzun İnce Bir Yoldayım adlı bestesini plak yapıyor, arka yüzüne de kendi bestesi Benim Aşkım Beni Geçti’yi koyuyor.

Diş Hekimliği Fakültesi’nden mezun oluyor ve Kasım 1969’da Aşık Veysel’in köyü Sivrialan’a bu kez tek başına gidiyor Kar yolları kapatınca üç ay ustasının yanında yaşıyor.

Uzun ziyaretten dönünce Yumma Gözün Kör Gibi/Yağmur Olsam’ı 45’lik olarak yayımlıyor. 21 hafta listelerde kalan bu plak Kızılok’u zirveye taşıyan yapıt oluyor. Artık onun da ‘altın plak’ ödülü var…

Kızılok, Diskotek dergisinde 27 Ocak 1970’de yayımlanmış yazıda Anadolu Pop üzerine şunları söylüyor: ‘Sanatçı kendi öz kaynaklarından kendince bir yorum yapacak, hem kendine, hem müzikseverlere samimi olacaktı. Türk folkloru gibi gürül gürül akan bir nehre kepçe doldurmak yeter de artardı bile bu işin olması için.

Nitekim bu böyle oluyor, gün geçtikçe kendimize dönüyor, folklorumuzdaki güzelliklerin, zenginliğin farkına varıyoruz. Folk müzik, müzikseverlerimizin kalbinde yer etmektedir bugün, artık bizim motiflerimiz de hakkı olan yüceliğe erişiyor.

Gençler, folklorumuzu Batı anlayışında bir icraatla dinlemeye çalışıyorlar ve seviyorlar artık. Bakın size bir misal: Bir gün genç arkadaşlarımla toplanmış, müzik dinliyor, eğleniyorduk, bir ara bana, ‘Haydi, biraz gitar çal da, dinleyelim’ dediler.

Aldım gitarı elime ve o ara yeni yeni düzenlediğim, Aşık Veysel’in Uzun İnce Bir Yoldayım türküsünü çaldım onlara.

İçlerinden biri, ‘Çok güzel besteleriniz var’, dedi.

Hayır dedim benim değil bu besteler, bunlar birer Anadolu türküsü…

Pek şaşırdı genç, nasıl olur dedi, ben hiç böyle güzel türküler dinlemiyorum ki, demek varmış böyle şeyler.

Genç, haklıydı ama şöylesine haklıydı. Duyuyordu evvelden bu türküleri ama dinlemiyordu bu türküleri o. Halbuki hoşlandığı, alıştığı bir enstrümanla çoksesli olarak dinleyince, seviverdi birden güzelim türküleri. Demek ki bütün mesele sunma şekliydi. Veysel’in türküsü gitarda seslenmişti, fena olmamıştı bence de.

Kalktık gittik Veysel’e, misafir etti bizi günlerce. Ve günlerce ona kendi türkülerini gitarla söyledim, pek çok hoşlandı, hem fikirlerimizden hoşlandı. Haklısınız madem gençler böylesini dinleyince daha çabuk seviyorlar, varın yapın ben bile hoşlandım, onlar tabii hoşlanacak dedi.

Veysel’den sonra Aşık Şah Turna’ya oradan nice nice aşıklara gidip dinlettik bu türkülerini, hepsi de hoşlandı hem de pek çok.

İşte böyle bir ortamda biz folkçular müzikseverlerden bulduğumuz desteğe güvenerek, yola çıkıyoruz, devrim yapmaya. Bundan böyle kendimize dönüş var, Batı’ya açılan pencerelerimizi kapamaksızın’…