BEDENİMİ KAYBETTİM

14 Kasım 2019 Perşembe 17:55

J'AI PERDU MON CORPS / I LOST MY BODY

Paris’te bir laboratuvardan kaçan kesik elin ait olduğu bedeni bulmak için yapmayacağı şey yoktur. Bedeninden kopmuş yalnız bir el için Paris sokaklarının barındırdığı tehlikeler onu yıldırmaz. Kütüphaneci Gabrielle ile motorla pizza dağıtan Naoufel’in kırık aşk hikâyesinin düğüm noktası bu kesik eldir.

SEANSLAR

YÖNETMEN:

Jérémy Clapin

OYUNCULAR:

SENARYO:

Jérémy Clapin

Guillaume Laurant

GÖRÜNTÜ YÖNETMENİ:

MÜZİK:

Dan Levy

YAPIM:

2019, Fransa

DAĞITIM:
Başka Sinema

SÜRE:

81 dakika

ELEŞTİRMEN YILDIZLARI:

MEHMET AÇAR (Habertürk)… 3,5

CUMHUR CANBAZOĞLU (sinemamuzik.com)… 4

MURAT ERŞAHİN (sinemamuzik.com)… 3,5

ALİ ULVİ UYANIK (Milliyet Sanat)… 3,5

UĞUR VARDAN (Hürriyet)… 3,5

ELEŞTİRMEN GÖRÜŞÜ:

MEHMET AÇAR (haberturk.com): ‘… Aslında bütün hikâye, tutunmak ya da tutunmamak üzerine... Çünkü Naoufel gibi insanlar için mutlu ya da mutsuz sonlardan ziyade asıl önemli olan, yaşama ve mücadele etme arzusu... Ya bedenini arayan elden ilham alıp kendine acımayı bırakacak, yoluna devam edecek ya da teslim olacak...
İşte tam da bu yüzden “Bedenimi Kaybettim” hem yalnızlık ve melankoli hem de pes etmemek üzerine bir film...
Yönetmen Jérémy Clapin, ilk uzun filminde bazen pastel, bazense kuru boya tonlarını hatırlatan bir renk paletiyle geliyor karşımıza. Animasyonun sınırsız imkânlarını daha çok Naoufel'in zihnindeki anları birleştiren kurgu oyunlarında kullanıyor. Zamanlar arasında gidip gelen kurgu, filmin en etkileyici yanlarından biri... Onun dışında, kadraj ve kamera hareketleri açısından klasik film gramerinden pek saptığı söylenemez... Dan Levy'nin elektronik tınılı müziği filme çok şey katıyor ama hikâyenin önüne geçmiyor...’

KEREM AKÇA: '... Burada takip ettiğimiz sinemanın en iddialı fantastik elini yaratma hedefi. Bunun da fazlasıyla izlenesi tarafları var. Sadece animasyonda kolay olduğundan tamamı bakış açısı kamerasından çekilseymiş daha iddialı ve alkış tutulası olabilirmiş. Buradaki üslup denemesinde ‘nasıl olsa gözünden izliyoruz!’a güvenilerek biraz tembellik yapılmış. Ama bu durum, karakterlerin çevresinde bir el dolaşsa da onlara da boy-diz plan almaya kadar gitmeyi mantıklı gören bir süreç getiriyor. Bu sebeple de beden kaybetmenin elle anlam kazanıp sinemasal özgünlüğe ulaşması isteği, fikrin geliştirmesinden beslenmiyor.
Aksine “Bedenimi Kaybettim”in iddialı olmayı reddederken kendini kısa film hikayesine kaptırdığı söylenebilir. Belki de Jeunet dünyasının kısa bir yan bölümünün uzatılmış versiyonu görünümü vererek seyir sürecini keyifle geçirttiği söylenebilir. Gerçeküstücü sinemasal el de bir hayal görmüş de içerideki filmine geri dönecek gibi…'